Categories:

Version ES / versiunea in RO mai jos

Dedico mi primer artículo en esta página a los que se han ido este año 2020. 

La vida nos obliga a veces a despedirnos mucho antes. Ni nos pide permiso ni nos pregunta si estamos preparados, ni a nosotros ni al que se va. Y lo hacemos porque no queda otra. 

Algunos se han ido para siempre y por mucho que deseemos o recemos no van a volver a estar aquí físicamente. Quizá sentiremos su presencia, su energía o sus cuidados de allí de donde estén. Quizá volverán a visitarnos en nuestros sueños y nos permitirán despedirnos de alguna manera. O quizá no, nada es seguro, solo nos queda creer que es posible. 

“El tiempo ya no tenía paciencia” decía Marin Preda en su novela Morometii. 

Tal vez todos ellos que se han ido han acabado su misión en este planeta. Tal vez esa misión era mucho más corta de lo que nosotros podemos aceptar ahora. Tal vez han estado aquí lo que tenían que estar, ni más ni menos. 

Tal vez alguien allí arriba no decidió raptar indebidamente a nuestros seres queridos. Tal vez ni se trata de merecer o no merecer, ni de ningún castigo, ni para los que se van ni para los que se quedan. Tal vez simplemente tienen otra cosa por hacer. 

Tal vez tendríamos que tener un angel mas alli arriba para cuidarnos…solo eso.  

Pensamos que tenemos todo el tiempo del mundo para querer, abrazar, preguntar, compartir con alguien, y no es así. Lo recordamos a base de golpes, de contratiempos, de eventos que cambian nuestro rumbo para siempre. 

¿Por qué hace falta dolor para cambiar algo? ¿Por qué no puede ser más fácil? ¿Por qué no nos hacemos preguntas más a menudo? ¿Por qué nos negamos a analizar nuestra vida cuando estamos bien? ¿A qué tenemos miedo? 

¿Por qué no hacemos tiempo cuando todavía queda? ¿Por qué no decimos lo que pensamos? ¿Por qué no arreglamos las cosas que aún tienen arreglo? ¿Por qué nos resignamos a no estar, a la costumbre, a la de seguir igual? ¿A qué esperamos? 

Quizá no sea fácil pero tal vez merezca la pena salir de nuestra zona de confort. 

Hemos venido aquí a vivir plenamente, a experimentar cosas, a probar sabores, a movernos, a caernos y levantarnos, a decidir por nosotros, a equivocarnos, a responsabilizarnos, a aprender de todo y de todos. Hemos venido a sentir, a veces mucho, a veces menos, pero a sentir. Atrevamonos a sonreír, a amar, a querer, a abrazar, a besar, con todas sus consecuencias…y sobretodo cuando aún tenemos tiempo. 

¡Agradezcamos juntos por estar vivos! Agradezcan a los que se han ido, por haber podido conocerlos, por su paso por nuestra vida y por los regalos que nos han dejado. 

Ahora lloremos por ellos y por nosotros. Saquemos todo lo que llevamos dentro: lo bueno, lo malo, lo no dicho, lo no perdonado, lo no vivido juntos. Se lo debemos a ellos y a nosotros mismos, a ellos para irse en paz y a nosotros para seguir con luz. 

Se cierra una etapa. Es hora de pasar página y de hacer espacio para un nuevo capítulo. 

¡Adiós! Os haremos orgullosos de nosotros.

 


 

Dedic primul meu articol de pe site celor care au plecat in anul 2020. 

Viata ne obliga uneori sa-ne luam ramas bun mai devreme. Nu ne cere permisiunea si nu ne intreaba daca suntem pregatiti pentru asta, nici pe noi nici pe cel care pleaca. Si o facem pentru ca nu avem alta optiune.

Unii au plecat pentru totdeauna si oricat de mult ne-am dori sau ne-am ruga nu se vor mai intoarce aici fizic. Poate le vom simti prezenta, energia sau grija de acolo de sus de unde or fi. Poate o sa ne viziteze in vise si o sa ne permita sa ne luam la revedere cumva. Sau poate nu, nimic nu este sigur, ne ramane doar sa credem ca e posibil. 

“Timpul nu mai avea rabdare” spunea Marin Preda in romanul sau Morometii. 

Poate ca ei toti cei care au plecat si-au terminat misiunea pe planeta asta. Poate ca misiunea lor era mult mai scurta decat putem noi sa acceptam acum. Poate ca au stat aici atat cat trebuiau sa stea, nici mai mult, nici mai putin. 

Poate ca cineva acolo sus nu a decis sa ni-i rapeasca nemeritat dintre noi pe cei dragi. Poate ca nici nu este vorba despre a merita sau a nu merita si de nicio pedeapsa, nici pentru cei care pleaca, nici pentru cei care raman. Poate au pur si simplu alta treaba de facut. 

Poate ca trebuia sa mai avem un inger acolo sus ca sa aiba grija de noi…si atat. 

Ne gandim ca avem tot timpul din lume ca sa iubim, sa imbratisam, sa intrebam, sa impartim cu cineva, si nu e asa. Ne aducem aminte datorita loviturilor, momentelor neasteptate, evenimentelor care ne schimba directia pentru totdeauna. 

De ce e nevoie de durere ca sa schimbi ceva? De ce nu poate fi mai usor? De ce nu ne punem intrebari mai des? De ce refuzam sa ne analizam viata atunci cand suntem bine? De ce ne este frica? 

De ce nu gasim timp cand inca mai e? De ce nu spunem ce gandim? De ce nu reparam lucrurile cand inca se mai pot repara? De ce ne resemnam sa nu fim, sa ne conformam, sa lasam totul la fel? Ce asteptam? 

Probabil nu e usor dar poate merita efortul de a iesi din zona noastra de comfort. 

Am venit aici sa traim din plin, sa experimentam lucruri, sa gustam arome, sa ne miscam, sa cadem si sa ne ridicam, sa decidem pentru noi, sa gresim, sa fim responsabili, sa invatam de toate si de la toti. Am venit sa simtim, uneori mult, alteori mai putin, dar sa simtim. Sa avem curajul sa zambim, sa iubim, sa vrem, sa imbratisam, sa sarutam, cu toate consecintele sale…si, mai ales, cand inca mai avem timp. 

Sa multumim ca suntem in viata! Sa multumim celor care au plecat, pentru ca i-am putut intalni, pentru trecerea lor prin viata noastra si pentru cadourile pe care ni le-au lasat. 

Acum sa plangem pentru ei si pentru noi. Sa scoatem tot ce ducem dupa noi: bune, rele, nespuse, neiertate, netraite impreuna. Le-o datoram lor si noua insine, lor pentru a merge in pace si noua pentru a continua in lumina. 

Se incheie o etapa. E timpul sa dam pagina si sa facem loc pentru nou capitol. 

Adio! O sa va facem mandri de noi.

Si quieres leer mas artículos mios reflexivos, abre esta categoria

One response

  1. Muy buen artículo a parte de necesario en los tiempos que estamos! Gracias por compartirlo con todos nosotros.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Categorías