Categories:

**Versiunea in RO mai jos**


Ya no puedo callar más. Ya no puedo esperar y observar cómo el mundo entero se va a la mierda y nosotros no hacemos nada. Y en ese nosotros, me incluyo. Pero no es solo mi lucha, es la de todos nosotros. 

La pandemia que se nos vino encima nos arrodilló y nos hizo unos cobardes.

Fue como si de repente descubrimos que somos mortales y que no tenemos una poción mágica que nos ayude a vivir eternamente. ¡Sorpresa! Si nos morimos, si hay un destino final, y no desde ayer sino desde siempre. 

Desde hace meses, nos mentimos a nosotros mismos con las normas que se nos imponen y que respetamos en mayor o menor medida. Hemos aceptado que nos den instrucciones para vivir. Hemos hipotecado todos nuestros valores a cambio de una falsa ilusión de seguridad. Nos hemos convertido en una masa de gente que tiene miedo, que ha perdido su individualidad. 

Cada dia que pasa me decepciono más. Parece que no hemos aprendido nada del año anterior.

Hundimos la economía, restringimos el movimiento, cortamos libertades y seguimos con las mismas normas estúpidas que no han solucionado nada hasta ahora. Hacemos lo mismo en todos lados esperando que el resultado sea diferente. En vez de abrirnos, nos volvemos a aislar y a distanciar. 

Mi corazón y mi mente gritan ¡basta ya!

Vamos en contra de lo que somos y representamos como seres humanos.

  • Necesitamos empezar a vivir la vida así como consideramos cada uno. 
  • Necesitamos actuar y responsabilizarnos por nosotros mismos. 
  • Necesitamos arriesgar y salir al mundo para poder evolucionar.
  • Necesitamos estar juntos y compartir momentos. 
  • Necesitamos mostrar emociones a quien nosotros queramos, no solo a nuestra familia. 
  • Necesitamos expresarnos con los ojos, la boca y todos los componentes de nuestra cara. 
  • Necesitamos ganar nuestra individualidad de nuevo.
  • Necesitamos ser libres con todo lo que eso supone.

Porque en el fondo ni tú, ni yo, ni nadie puede garantizar cuánto tiempo estaremos por aquí. 


 

Nu mai pot sa tac. Nu mai pot sa astept si sa observ cum totul se duce de rapa si noi nu facem nimic. Si in noi, ma includ si pe mine. Dar nu este numai lupta mea, este a noastra a tuturor. 

Pandemia care a venit peste noi ne-a ingenunchiat si ne-a facut niste lasi.

A fost ca si cum dintr-o data am descoperit ca suntem muritori si ca nu detinem nicio potiune magica care sa ne ajute sa traim o vesnicie. Surpriza! Da murim, da exista un capat de drum, si nu de ieri, ci dintotdeauna. 

De luni de zile ne mintim pe noi insine cu normele care ni se impun si pe care le respectam intr-o mai mica sau mai mare masura. Am aceptat sa primim instructiuni despre cum trebuie sa traim. Ne-am ipotecat toate principiile in schimbul unei false iluzii de siguranta. Ne-am transformat intr-o masa de oameni carora le este frica, care si-au pierdut individualitatea. 

Fiecare zi ce trece ma dezamageste si mai mult. Pare ca nu am invatat nimic din anul anterior.

Ingropam economia, restrangem mobilitatea, reducem libertati si continuam sa luam aceleasi masuri stupide care nu ne-au dus la nimic bun pana acum. Facem acelasi lucru peste tot in lume asteptand sa avem un rezultat diferit. In loc sa ne deschidem, ne distantam si ne izolam inca o data. 

Mintea si inima imi spun “gata, ajunge, pana aici”.

Mergem contra a ceea ce noi suntem si reprezentam ca oameni. 

  • Avem nevoie sa incepem sa traim asa cum consideram fiecare dintre noi. 
  • Avem nevoie sa actionam si sa fim responsabili pentru noi insine.
  • Avem nevoie sa riscam si sa iesim in lume ca sa putem evolua. 
  • Avem nevoie sa fim impreuna si sa impartasim momente. 
  • Avem nevoie sa ne aratam emotiile cui noi dorim, nu numai familiei noastre. 
  • Avem nevoie sa ne exprimam cu ochii, cu gura si cu toate componentele fetei noastre. 
  • Avem nevoie sa ne recastigam individualitatea. 
  • Avem nevoie sa fim liberi cu tot ceea ce presupune asta.

In fond nici tu, nici eu, nici nimeni nu ne poate garanta cat timp o sa fim aici. 

Si quieres leer mas artículos mios reflexivos, abre esta categoria


Foto

No responses yet

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Categorías